Ο φράχτης. Ένας φράχτης που διχάζει. Ένας φράχτης που διαιρεί. Ένας φράχτης προκαλεί εντάσεις. Διαιρεί χώματα, λαούς, ανθρώπους. Διχάζει γνώμες. Ανασύρει ρατσιστικά και φοβικά πρότυπα.
Ο φράχτης. Μπροστά σε μία ανθρωπιστική κρίση. Μπροστά στον θάνατο, μπροστά στον πόνο. Φράχτες που ορθώνονται στο δρόμο διεκδίκησης της ζωής. Όχι μιας καλύτερης ζωής, αλλά της ίδιας της ζωής.
Είναι δίκαιο το αίτημα να πέσει ο φράχτης; Δίκαιο. Να πέσουν όλοι οι φράχτες της Ευρώπης.. Μία Ευρώπη που πέρασε από την Αναγέννηση, που διέσχισε τον 20 αιώνα με πλήθος πολέμων, που θρηνεί τόσους νεκρούς. Μία Ευρώπη που έσπασε τα τείχη, που συνεργάστηκε, ενώθηκε, άνοιξε τα σύνορά της και διεύρυνε τους ορίζοντες των ανθρώπων της.
Μία Ευρώπη σήμερα που αντί να δουλεύει για τη σταθερότητα, την ειρήνη και την ασφάλεια, αντί να κάνει βήματα μπροστά, επιστρέφει στον Μεσαίωνα. Αυτή η Ευρώπη που κλείνει τα μάτια μπροστά στον θάνατο και κλείνεται στην ασφάλεια του φρουρίου περιχαρακώνοντάς το με φράχτες και τείχη. Ορθώνοντας τείχη και στη σκέψη των ανθρώπων.
Μπροστά, λοιπόν, στην απαράδεκτη και απάνθρωπη κατάσταση των πνιγμένων ανθρώπων στα νερά του Αιγαίου, η συζήτηση περιορίστηκε στον φράχτη του Έβρου. Υψώνοντας τις φωνές και από τις δύο πλευρές. Δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος έκφρασης και αναβίωσης ρατσιστικών προτύπων. Σε περιοχές μάλιστα, που έχουν δείξει την αλληλεγγύη τους και την ανθρωπιά τους σε κάθε πρόσφυγα ή μετανάστη. Αποπροσανατολίζοντας εν τέλει τη σκέψη μας. Υψώνοντας φόβους για την ασφάλειά μας, για την ανάγκη προστασίας μας από τους «ξένους». Οι πρόσφυγες άραγε απειλούν την ασφάλειά μας; Πρόσφυγες που θυσιάζουν τη ζωή τους για να γλιτώσουν τη φρίκη του πολέμου;
Το αίτημα, λοιπόν, άμεσο, επίκαιρο, επιτακτικό είναι να δημιουργηθεί ασφαλής δίοδος για τους ανθρώπους αυτούς, ώστε να φτάσουν στον προορισμό τους, στην κεντρική Ευρώπη. Στον προορισμό ενός ασφαλούς, ειρηνικού και ήρεμου περιβάλλοντος. Στον προορισμό της ελπίδας της ζωής.
Γιατί η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για τους πρόσφυγες, είναι άνθρωποι στοιβαγμένοι πίσω από έναν φράχτη; Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε σάπιες βάρκες. Άνθρωποι ρακένδυτοι, ταλαιπωρημένοι, που θα περπατάνε για μέρες ταλαιπωρημένοι;
Το αίτημα, άμεσο, επιτακτικό, αναγκαίο είναι να διασφαλιστεί η μετακίνηση των προσφύγων με ασφάλεια. Με ανθρωπιά και πολιτισμό. Επιβάλλεται να βρεθεί τρόπος που θα μετακινούνται οι πρόσφυγες, είτε με αξιόπλοα πλοία, είτε οδικώς. Επιβάλλεται η συντεταγμένη και ελεγχόμενη ροή και μετακίνησή τους. Επιβάλλεται η συνεργασία της ΕΕ με την Τουρκία, ώστε η καταγραφή να γίνεται στην Τουρκία ως πρώτη χώρα υποδοχής. Επιβάλλεται να σταματήσουμε να ρίχνουμε τους πρόσφυγες βορά στα στόματα των δουλεμπόρων. Κι επιβάλλεται να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία. Να κλείσουμε επιτέλους την αιματοβαμμένη πληγή που γεννά την προσφυγιά.
Όσο εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τους πρόσφυγες σαν καραβάνια, αναβιώνοντας παλιές εικόνες κι όσο επιμένουμε στη συζήτηση αν θα περάσει από τη δική μου αυλή η όχι, χάνουμε το βασικό και καίριο αίτημα. Να δείξει η Ευρώπη το δημοκρατικό και αλληλέγγυο πρόσωπό της, διασφαλίζοντας ασφαλείς τρόπους μετακίνησης και μετεγκατάστασης των προσφύγων.
Επιβάλλεται να ρίξουμε τους φράχτες του μυαλού μας. Να αντιδράσουμε στη δημιουργία μίας Ευρώπης – φρούριο και να υπερασπιστούμε την ίδια τη ζωή για κάθε άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου